Patrioti i shquar shqiptar, Jusuf Gërvalla, i vrarë në janar të vitit 1982, duket se kishte krijuar disa raporte me Shtetin Shqiptar të asaj kohe gjatë periudhës sa gjendej i strehuar në Gjermani. Gërvalla, ashtu sikurse patriotët tjerë shqiptarë, çmonte diktatorin Enver Hoxha; duket për shkak të mungesës së informacioneve që kishin për atë se çfarë shtypje po i bënte ai popullit të tij. Por, Gërvalla kishte afërsi edhe ideologjike me Hoxhën.
Gazeta Express ka siguruar një letër që tashmë është publike e Jusuf Gërvallës dërguar Enver Hoxhës më 19.08.1980.
Sot po sjellim pjesën e parë të kësaj letre.
Untergruppenbach RFGJ, më 19.08.1980
I dashur shoku Enver! Ne shqiptarët e shkëputur nga atdheu i lirë dhe të mbërthyer me dhunë brenda kufijve politikë të Jugosllavisë, ndjekim me krenari çdo hap të Shqipërisë mëmë me përforcimin dhe përparimit të atdheut. I gëzohemi prej së largu çdo prove të suksesshme të unitetit të pathyeshëm, parti-popull dhe kjo na bën më të fortë edhe ne. Mburrja dhe entuziazmi i ynë s’ka kufi kur kujtohemi që Shqipëria, nga një vend i varfër feudalo – borgjez, u kthye në një vend të mirëfilltë, që jo vetëm po ja del të ruaj në gji të shoqërisë së vet të paprekur kështjellën, por edhe t’i ndezë shkëndijat revolucionare të pjesës dërrmuese të popujve dhe planetit. Pa frikë se po biem në ndonjë eufori, nesër, kur këto shkëndija të kthehen në zjarre të vërteta revolucionesh. Ne jemi të bindur që bota do të ja njoh një pjesë të mëdha të meritave pikërisht atdheut tonë, Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë. E qartë, duhet një punë e mundishme jashtë mase për të arritur në shkallën e sotme. Jemi në dijeni për një pjesë të madhe problemesh, me të cilat u ballafaquan Partia e Punës e Shqipërisë dhe e popullit shqiptar në rrugën e tyre të ndritshme. Ajomburr dhe na jep shpresë më së shumti është fakti se në gjuhë këtë punë prej titani, PPSH dhe populli shqiptar i lirë, në udhëkryq e njërës nga sprovat më të mëdha historike, ka zgjedhur rrugën e sinqeritetit dhe të guximit të pashembullt me të cilat është mekuar ndër shekuj populli i ynë i shumëvuajtur, rrugën që i jep dorë të bëhet zëdhenës i ideve më përparimtare të njerëzimit, duke ndarë si me thikë të mirën nga e keqja në botë.
Epoka e lavdishme shqiptare e Gjergj Kastriotit nxori në pah një përmasë të rëndësishme të shpirtit të popullit tonë: gatishmërinë e flijimit në shkallën më të lartë dhe të frymëzimit të papërsëritshëm të njeriut të kohës për mbrojtjen e atdheut. Dhe hyri me të drejtë në histori si epokë e Prometheut kundër të gjithë perëndive. Epoka e sotme shqiptare në Partinë e Punës dhe me ty në krye, shoku Enver, nxori në shesh edhe një dimension tjetër: etjen e madhe të shqiptarit për punë dhe për ndriçimin e plotë të mendjes. Doli në shesh njeri i ynë vërtetë nga gjiri i njërit prej popujve më të vegjël në botë, por të aftë për t’u bërë shembull për të mirë në mbarë botën. Skena e dramës së sotme shqiptare është po ajo e Prometheut të pesëqind vjetëve. Bota e krishter është ajo që pat nisur luftën kundër kuçedrës anadollake. Dhe sa u duk që ajo botë po i gëzohej titanit Skënderbe, që po i qonte në vend tek e fundit edhe interesat e Europës. U prapsën një pas një fuqitë e kohës. Kishte një cikërrimë që nuk durohej në personin e Gjergjit dhe të popullit shqiptar: seriozitetin dhe këmbënguljen mbinjerëzore, që çështjen e shtrenjtë të lirisë e bënte të kuptohej në gjithë njëmendësinë e saj.
Kështu u zbrapsën dalëngadalë edhe forcat që kishin hyrë në përpara Shqipërisë së “vogël” në lojën e madhe të dramës komuniste. Shqipëria e “vogël”, me seriozitetin dhe njëmendësinë e saj atyre ua nxori gjithë merakun në kushte të një temperature të lartë të “lojës” së nisur prej tyre. Marrëveshjet paqësore dhe krushqitë e Venedikut, Raguzës, Serbisë me kuçedrën anadollake, në një kohë që Shqipëria po e lante në gjak çdo pëllëmbë të tokave të veta, nuk ndryshojnë aspak nga tradhtia sovjetike, jugosllave, kineze…që ia kthyen shpinën m-l, duke mos qenë të gatshëm t’i bëjnë ballë frymëzimit të lartë dhe duke mos parapëlqyer rrugën e rezistencës së ulët ndaj armikut të egër të epokës, imperializmit dhe kapitalizmit. Ne ndjekim me indinjatë bllokadën e egër ndaj Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë, që nisi imperializmi, për ta vazhduar revizionistët tradhtarë. Por zemra na bëhet mal kur shohim që atdheu ynë marshon sypatrembur, duke çarë një pas një rrethimet dhe bllokadat mizore dhe duke ndjekur me frymëzim dhe besnikëri të pashembullt rrugën e sigurt të socializmit, që është e ardhmja e afërt e të gjithë njerëzimit.
Në saj të ekzistimit të kësaj Shqipërie të mbarë, të fortë dhe vigjilente dhe në saje të traditave revolucionare të popullit tonë, përgjithësisht edhe ne shqiptarët e Kosovës dhe të viseve të tjera shqiptare të përfshira në dhunën e në padrejtësinë e pashembullt historike brenda kufijve të Jugosllavisë, ndonëse jemi dëmtuar në masë të madhe nga shtrëngimi i vazhdueshëm i darëve të shovinizmit serbo-malazezo-maqedonas, ia kemi dalë të ruhemi bukur mirë nga ujërat e zeza ideologjike të revizionistit titist.
Larg ndjenjës revanshiste, nacionaliste e shoviniste, te ne është ndezur shkëndija e luftës së pashmangshme nacionalçlirimtare, konturat e së cilës por duken në horizont. Të nxirret pjesa e robëruar e tokave dhe e popullit shqiptar nga kthetrat e përgjakshme të social shovenistëve titistë dhe të çohet në vend vullneti i ndryshuar i popullit tonë:
Bashkimi me vendin amë, Shqipërinë. Është një e drejtë historike që iu mohua por nuk ju çrrënjos kurrë popullit tonë të vënë me shekuj përballë padrejtësive të mëdha historike po të papërkulur kurrë. Në dëshmitë të përpjekjeve dhe të luftës sonë flasin vetë faktet kampet jugosllave të përqendrimit, me barkun e tyre të akullt, që s’po resht së gëlltituri që tridhjetë e pesë vjet me mijëra e mijëra patriotë dhe revulucionarë shqiptarë.
