Pak vite më parë, në Egjiptin e koklavitur politik, Muhamed Mursi do shpallej president; një njeri me aureolën e ndershmërisë, thjeshtësisë, modestisë, prej së cilit pritej t’i ndryshonte faqen Egjiptit të krizave, Egjiptit të lodhur, Egjiptit post-traumatik nga rënia e Mubarakut. Ai shihej si “Erdogani” nr.2 i botës islame, por që s’ja doli të qe i tillë. Pas pak kohe në pushtet, u rrëzua. Më pas dihet ajo çfarë hoqi, gjersa dha shpirt në burg.
Mund t’i kish ndodhur dhe Erdoganit si ai, por jo. Presidenti turk vijon të shkruajë një histori suksesi në politikë, duke gdhendur famën e tij në historinë e politikës botërore. Ajo çfarë i bashkonte që të dy ishte vizioni politik, çfarë i ndante ishte aftësia politike.
Te kjo e fundit jo gjithnjë përfshihet vizioni, i cili katë bëjë me projektin politik të një qeverisjeje. Eshtë më tepër ai lloj shahu politik, i cili kërkon sa talent të lindur e sa përvojë, për t’i mundësuar vetes rezistencën në një xhungël politike, në funksion të realizimit të vizionit qeverisës. Duke qëndruar te dy, diferenca ishte në atë që Erdogan vinte nga një përvojë politike, siç qe qeverisja e Stambollit, ndërsa Mursi jo.
E pos kësaj, nuk mundi të kishte zhdërvjelltësinë e duhur për të luajtur shahun e tij, përballë kundërshtarëve tejet të egër, të cilët janë jo më pak të tillë dhe ndaj Erdoganit, që ditën e parë kur erdhi në pushtet në 2002.
Tej patetizmave për pakt djajsh ndaj Albin Kurtit, ithtarët e këtij të fundit duhet të kuptojnë e pranojnë me dhimbje, se ai reflektoi në afro 4 muaj qeverisje limitet e tij në talentin apo përvojën politike në shahun e paevitueshëm me kundërshtarët politikë, xhanëm si kudo në politikë. Ai bëri lëvizje të tilla që në fund i sollën disfatën. Në këtë pikë nuk ka asnjë vlerë nëse është apo jo i ndershëm, është apo jo patriot, është apo jo kurajoz me ndërkombëtarët etj. Edhe në i pastë të gjitha këto, tabloja e tij e suksesit politik është e paplotë pa pazllat e aftësisë shahistike, ku puqen gjëja e duhur, në kohën e duhur, në momentin e duhur. E kjo nuk është çudi; Albin Kurti u gjend në qeverisje pa asnjë përvojë të mëparshme politike në menaxhim pushteti.
Për këtë, nëse e ka kuptuar dhe po reflekton në këto orë, le të kthejë sytë dhe nga Tirana; le të shohë aty rrugëtimin politik të Ramës, njeriut që shpeshherë potencon faktin se politika është shah, e destinuar për atë pjesës të xhunglës, e i cili rezulton më i sukseshmi në politikën shqiptare pikërisht në këtë pjesë. Eshtë i diskutueshëm stili i tij qeverisës, rezultatet, modeli, por jo shahu i tij me kundërshtarët.
Sot, pasi mundi dyshen klasike Nano-Berisha, ndodhet përballë më të aftit se këta të dy në nuhatje e talent politik, pra në shahun politik; është Ilir Meta. Te ky i fundit kurrë nuk është diskutuar ndonjë virtyt politik, aq më pak ndonjë talent qeverisës, pothuajse hiç ndonjë vizion zhvillimor, është një hiç dramatik në tre këto aspekte, por padyshim që është një lojtar tejet i vështirë politik për t’u përballuar. Ai ka humbur një betejë me Ramën, atë të LSI-së së tij, e cila pos që përfundoi në opozitë, e krijuar për të qenë gjithnjë pjesë e tepsive qeverisëse, ka një degradim në sinkron me atë të PD-së.
Tashmë pritet një beteje finale mes tyre, ku që të dy do i provojnë vetes e njëri-tjetrit aftësitë e lëvzjes së gurëve në fushë. Kështu ka ndodhur e ndodh kudo në politikë, e tillë është ajo, pavarësisht faktit nëse lojtarët e saj zgjedhin të luajnë me elegancë apo shëmtueshëm, siç Meta me shfazimin e tij psiqik. Gjithsesi kjo s’ha heq aftsinë politike, për aq sa e ka e që e ka të provuar.
Ndaj, edhe Albin Kurti duhet parë në këtë prizëm; te (pa)aftësia e tij në lojën politike. Në mesazhin e dorëheqjes ai renditi ato që i konsideron arritje në vendimmarrjet qeverisëse në katër muaj. Por është dhe një bilanc tjetër, përcaktues, të cilin ai nuk e llogarit, e kjo është pikërisht ajo e çoi në rrëzim; pra, lëvizjet e tij në fushë, të cilat kanë qenë tejet të gabuara. Kujtoni një lojë me cic-mice me Thaçin – të takoj, s’të takoj, më prit, mos më prit – krejt të panevojshme, shprehje më tepër e një deliri se sa të një inteligjence politike, e cila është dashur ndoshta të ishte e kundërta, paçka konsideratave personale. Po kështu dhe me Isa Mustafën, apo partnerin në koalicion – LDK, duke e goditur me shkarkimin e Agim Veliut në çastin më të paduhur.
Hashim Thaçi e Isa Mustafa, po ashtu si Meta në Shqipëri, janë hiçër në aspekt të vizioneve politike, të modeleve qeverisëse që kanë ofruar – ku jo patjetër janë të korruptuar; thjesht kanë qenë e janë të dështuar – por që në dhunti politike janë ujqër. Ndaj, Albin Kurti e ithtarët e tij, bëjnë mirë ta shohin në këtë këndvështrim goditjen që kanë marrë. Të rinj janë, kanë kohë të maturohen! Le të mbesin të ndershëm, çështja është të mësojnë se si luhet shahu politik, pasi në këtë aspekt janë profanë për t’u dhimbsur…dhe naivër patetikë.
Dhe ajo që është rrëzim, në fakt është dështim!
