Massimo Cirri eshte nje autor dhe komentator i njohur radiofonik ne Itali. Ne kete shkrim, perkthyer nga Javanews, komenton procesin e integrimit te shqiptareve, pas fillimit te viteve ’90.
I mbani mend shqiptarët? Ata erdhën papritur, 25 vite më parë. Erdhën të gjithë bashkë. Më parë nuk kishte asnjë prej tyre, por krejt papritur, ata ishin të gjithë këtu. Ata erdhën në anije dhe ishin aq shumë sa anijet nuk mund të shiheshin më.
Anija ishte si një pemë Krishtlindjesh e përgatitur mirë, me dekorime, topa me shkëlqim, drita të bukura që mbulojnë gjithçka dhe nuk shihni më pemën të bredhit që është kryesorja. Pema e Krishtlindjeve që kanë të pasurit . Por ata nuk ishin të pasur, shqiptarët, ata ishin një mal me njerëz të varfër, ata ishin ngjitur kudo. Kishte kaq shumë shqiptarë dhe të gjithë erdhën këtu? “Tani çfarë?” Shkruanin gazetat dhe të gjithë thamë pak.
“Dhe tani çfarë të bëjmë ne me shqiptarët?” Ku t’i vendosim, si t’i vendosim? A e kemi vendin? A nuk do të ishte më mirë t’i dërgoni në shtëpi në Shqipëri? ”Disa i dërguan përsëri, por ata u kthyen. “Apo nëse diçka duhet të bëhet, a nuk do të ishte më mirë t’i ndihmoni ata në shtëpi që të mos vijnë këtu?” Sepse këtu ne kemi kaq shumë probleme tonat dhe nuk mund të përqendrohemi për të integruar shqiptarët “. Dhe pastaj, shumë thanë, përpiquni të integroni një shqiptar.
Tani, mendoni për këtë, ata janë zhdukur. Kur u larguan? Dhe ku janë ata tani?
Ata janë akoma mes nesh. Janë 482.959 shtetas. Ata janë komuniteti më i madh i qytetarëve jo-evropianë të BE-së të pranishëm në territorin kombëtar të Italisë, vetëm marokenë janë më shumë, por vetëm pak.
Sidoqoftë, le të jemi të sinqertë, shqiptarët janë zhdukur. Ata nuk jam më në gazeta, në porte të kapura nga anijet, apo në krye të shqetësimeve tona. Shqiptari i fundit që lexova në një gazetë ishte Altin Prenga, një kuzhinier shumë i njohur. Ai i thotë: se mbërriti me anije, se kujton ditën kur vendosi të largohej.
“Një shoku im i shkollës, duke bërë xhiro me makinë me vëllanë e tij të madh, më pyeti mua nëse doja të shkoja në Itali”. Ai vrapoi ta thotë lajmin në shtëpi: “Nëna ime po qante, ndërsa unë përgatisja veten në një orë dhe qeshja duke bërë trimin. Sapo ia ktheva shpinën nënës sime, megjithatë, buzët më dridheshin nga një përzierje dhimbjeje, gëzimi dhe emocioni ».
Altin tregon për varkën e peshkimit në të cilën u ngjit së bashku me 150 persona të tjerë, ai kujton erën e naftës dhe atë të të vjellave. Ai thotë se ka punuar shumë në kuzhinat e restoranteve italiane, duke filluar si pjatalarëse. Ai ishte “klandestin”.
Altin e thotë, sepse është jeta e tij, ai pëlqen të rrëfejë peripecitë që ka kaluar dhe se si ka duruar për tu bërë që është bërë. Por tani kjo duket se ka pak rëndësi për ne. Tani gazetarët dhe italianët duan ta njohin vetëm si një kuzhinier për atë që ai është .
Ne kemi harruar që është shqiptar. Ne nuk kujdesemi më për shqiptarët. Por çfarë ndodhi me shqiptarët?
Në këtë vend janë rritur intoleranca dhe bezdia. Por tani është pak e vështirë të gjeni një person që ka sadopak racizëm ndaj shqiptarëve. Në broshurën për Ditën e Fertilitetit, ajo me djemtë e mirë nga njëra anë dhe e keqja nga ana tjetër, në mesin e njerëzve të këqij nuk kishte as një shqiptar. Ishte një padrejtësi.
Si u zhdukën shqiptarët? A jeni larguar? A do të jenë të integruar? Nëse shohim arkivat nga të dhënat kuptojmë që shqiptarët kanë filluar të zhduken nga kryqëzimi në media, nga qendra e problemit. Disa ligje kanë ndryshuar dhe vijnë e shkojnë nga Italia në Shqipëri. Italia është bërë diçka pak më normale. Kjo mund të bëhet duke blerë një biletë dhe hipur në një traget. Një anije normale. Në kabinën ose në kuvertë. Jo një anije e mbipopulluar dhe në rrezik që të fundosjet. Sepse anijet shqiptare u mbytën dhe shqiptarët u shuan.
Tani ata nuk shuhen më. Ata vijnë dhe shkojnë, lëvizin. Në restorante të hapura, si ai i Altin Prengës, shërbejnë mirë.
Pra, mund të themi se integrimi më i vështirë për ne është mundësia e integrimit të atyre që vijnë nga një vend tjetër, ndryshon pak, ndalon së qeni problem, kur vendet mund të vijnë e të shkojnë.
Çfarë integrimi është të vish dhe të shkosh. Njerëzisht, në mënyrë të parëndësishme, me butësi por pa humbur jets.
