Si një mundësi pajtimi mes vendeve në armiqësi të gjatë, për Serbinë dhe Kosovën, apo dhe për Serbinë me shqiptarinë në përgjithësi, kryeministri Rama sjell si shembull Gjermaninë dhe Francën.
Në parim ai e ka mirë, duke e marrë të mirëqenë qëllimin e mirë, për paqe mes fqinjëve, pas shekujve armiqësi. Por ka ndryshim thelbësor në detaje.
Një prej tyre është fakti se dy vendet, Gjermania e Franca, kanë luftuar mes tyre për dominim e jo nga pretendime territoriale. Mes tyre nuk ka patur apo nuk ka ndonjë ngërç në çështje të tilla ku njëri të pretendojë ndonjë territor të tjetrit si të vetin. Fjala vjen, Rusia pretendon Ukrainën edhe si territor rus.
Gjithashtu, mes Francës dhe Gjermanisë nuk ka elementë genocidalë në luftë. Janë ndeshur ushtritë me njëra-tjetrën, por populli i thjeshtë është kursyer deri diku, ndaj dhe armiqësia nuk ka zbritur në popull.
Fjala vjen, në dy luftrat e përgjakshme në ish-Jugosllavi, në Bosnje e Kosovë, me elementë genocidalë, sigurisht të njëanshëm, me serbët autorë, nuk është se ushtria serbe ka kryer masakra në popullsi civile, e padyshimtë kjo, e parë qartë nga e gjithë bota, porse kjo ushtri është udhëhequr dhe nga civilë serbë, popull i thjeshtë por që ka patur një maskë. Një ditë e heq maskën dhe ai që për boshnjakun apo kosovarin ishte fqinji, miku apo shoku serb, del që ishte një armik me mllef të akumuluar që në një ndryshim rrethanash politike shndërrohet nga engjëll në djall. Madje kjo është ana më tragjike e luftrave në Bosnjë e Kosovës, pak e potencuar. Më së shumti në Kosovë, masakrat janë inicuar, drejtuar apo kanë për autorë pikërisht serbin civil që ishte fqinj apo koleg pune, deri dhe mik me shqiptarin. E pra, kjo nuk ka ndodhur në armiqësinë franko-gjermane.
Në kontekste historike apo gjeopolitike, Franca dhe Gjermania edhe sot mund të kenë armiqësi të kamufluar, por te popujt respektivë kjo nuk reflektohet. Ato janë në paqe mes tyre, pa ngarkesa nacionaliste, pasi ka munguar dhe elementi “masakër”.
E kundërta është në rastin e Serbisë me Kosovën, apo në amiqësinë shekullore serbo-shqiptare.
Serbia ka bërë masakra në popullsi civile e për këtë jo që s’ka kërkuar falje, por dhe tenton ta mohojë si një të vërtetë që bota e ka parë qartazi edhe para 20 vitesh. Serbia vijon të ketë pretendime territoriale, siç Kosova e tëra, pa hequr dorë aspak nga synimet e saj.
Serbia, qartazi dhe si politikë shtetërore ka dominimin mbi shqiptarët në rajon, madje dhe zhbërjen si faktor, duke e patur antishqiptarizimin dhe si frymë në nivel akademik. Dhe për të gjitha këto, Serbia jo vetëm që s’ka bërë ndonjë hap pas, në funksion të pajtimit, por vijon t’i ketë kredo shtetërore, me peshë dhe në popullin e saj, i injektuar me doza të rënda nacionalizmi mitik.
Sa të jetë kështu, nuk do ketë pajtim mes dy vendeve. Ndaj dhe krahasimi me Francën dhe Gjermaninë është krejtësisht i çalë.
