Historia e mësuesit Samirit dhe nxënësit Mahirit nuk është vetëm një histori për shkollën, është një histori për dashurinë, mbështetjen dhe sfidat e jetës që ata i kapërcejnë së bashku
Rreth 20 kilometra larg Olovit, fshati Petroviqi në Bosnjë, i zhytur në natyrë dhe i rrethuar me pyll, është shtëpia e njerëzve mikpritës. Deri vonë, kishte vetëm një fshat tjetër në Bosnje dhe Hercegovinë, për të cilin dinin vetëm vendasit dhe qytetarët e Olovit. Mirëpo, për të tani po flitet shumë falë djalit shtatëvjeçar Mahir Behluloviq.
Ky djalë i qeshur, gazmor dhe shumë komunikues është nxënësi i vetëm i shkollës së rrethit në atë fshat. Siç thotë me buzëqeshje, është shkolla e tij.
Fshati dhe shkolla mund të arrihet nga rruga që të çon në Han Pijesk. Rruga e ngushtë, por jo edhe aq e keqe, shtrihet nëpër peizazhe të bukura, nëpër pyje dhe kanjone. Rrugës për në fshat ekipi i agjencisë Anadolu nuk takoi asnjë makinë dhe ndoshta kjo është një gjë e mirë, sepse nuk e dinin se si do të kalonin njëri-tjetrin në pjesën më të madhe të rrugës. Është i qetë dhe pa zhurmë. Kur hymë në fshat nuk takuam njeri.
Xhamia lokale ngrihet mbi fshat. Pas ca kohësh ekipi arriti në shkollë. Një ndërtesë e vogël, por e dekoruar bukur, dhe te dera një djalë i qeshur dhe gazmor vrapon rreth nënës së tij Azema, mësuesit Samir Kopiq dhe gruas së tij Amira, e cila gjithashtu punon në shkollë.
Këta janë miqtë e tij më të mirë. Ai kalon kohën më të mrekullueshme me ta, si dhe me mësuesin Eldinin. Mahiri i çon nëpër shkollën e tij, tregon se ku ka edukim fizik, ku mëson shkrimin, lexim dhe numra me Samirin e tij. Në fotot në korridorin e shkollës është kryesisht Mahiri. Aty janë ekspozuar vetëm veprat e tij. Ky djalë i vogël i zgjuar ekipit ua tregon klasën e tij. Aty bënte edhe iriq, të improvizuara nga patatet. U tregon me kënaqësi dy lodra që i ka marrë nga të afërmit e tij nga jashtë. Historia e pemës së Krishtlindjes dhe dekorimet që i ka bërë vetë. Ai thotë se nuk ka të vërteta sepse janë të shtrenjta. Të gjitha këto i tregon me shumë krenari ky djalë modest, sepse të gjitha i ka bërë vetë me shokët e shkollës.
Historia e mësuesit Samirit dhe nxënësit Mahirit nuk është vetëm një histori për shkollën, është një histori për dashurinë, mbështetjen dhe sfidat e jetës që ata i kapërcejnë së bashku.
“Kam 30 vjet që punoj si mësues, tani situata është që pasi kam dhënë mësim në klasa me shumë fëmijë, kam vetëm një nxënës, në këtë shkollë të rrethit kam ardhur vitin e kaluar, Mahiri ishte në klasën e parë. Mahiri e ka hapur shkollën për një vit dhe për fat të keq do ta mbyllë sepse nuk ka nxënës që do të regjistrohen në këtë shkollë.
Shkolla e rrethit në Petroviqi është rinovuar në vitin 2009 dhe mësimet janë ndjekur nga maksimumi 12 nxënës.
„Vitin e parë kishte 12 nxënës, në të dytin dhjetë. Kështu numri u zvogëlua pasi njerëzit u larguan nga fshati. Prandaj shkolla u mbyll për një vit“, thotë Kopiq.
Mahiri do të vijojë mësimet në këtë shkollë deri në klasën e pestë, e më pas do të shkojë në Olovë.
„Unë nuk shqetësohem për të. Shumë thonë në rrjetet sociale se Mahiri nuk është i socializuar, se do ta ketë të vështirë të pranohet nga fëmijët e tjerë. Megjithatë, unë si mësues i tij pohoj se ai tani është gati të shkojë tek Olovo. Ai nuk ka frikë nga askush, ai është i nervozuar”, tregon Kopiq.
Mësuesi pranon se ishte pak nervoz kur vendosi të punonte vetëm me Mahirin.
„Mahiri më befasoi. Ai është një fëmijë shumë komunikues. Ne e realizojmë kurrikulën që na është vënë përpara, ndoshta në një shkallë më të madhe sepse është vetëm. Mahiri nuk do të thoshte kurrë se po shkon nga shkolla në shtëpi. Ai nuk mërzitet kurrë, mund të qëndrojë gjatë gjithë ditës, ai është një fëmijë i artë që përthithet si një sfungjer.
“Kur ka ardhur në shkollë ka shfaqur interes të madh për edukimin fizik, por me kalimin e kohës e ka ndërruar edukimin fizik në matematikë, si dhe në të gjitha lëndët e tjera, është shumë kurioz, shpesh më pyet për disa vende të huaja, për gjarpërinjtë. fluturat…”, tha ai.
Pas tërmetit që goditi Turqinë shkurtin e kaluar, Mahiri erdhi në shkollë me dëshirën për të bërë diçka për njerëzit që përjetuan tragjedinë.
„Ai erdhi në shkollë në mëngjes dhe me lot në sy më tha se ishte shkaktuar një tërmet në një vend të largët. Unë thashë se ishte Turqia. Më pas më pyeti nëse mund të bënim diçka për fëmijët dhe njerëzit në Turqi. Vendosëm të bëjmë një vizatim të mbështetjes”, kujton Kopiq.
Kështu vepruan, ai vizatoi një vizatim që e dërguan në disa adresa, dhe origjinali është në korridorin e shkollës. Në të janë vizatuar flamujt e Turqisë, Bosnjë-Hercegovinës dhe Sirisë. Ai vizatoi një zemër dhe në të shkroi: „Zemra ime e vogël është me ty. Të do nxënësi i klasës së parë Mahiri nga shkolla Petroviqi“.
Ky djalë është ulur në një stol dhe duke recituar historinë e tij. Në mënyrë komike dhe interesante, ai mori pjesë në eventin në Olovë, ku i gëzoi të gjithë të pranishmit me mënyrën se si tregoi historinë e tij.
„Unë jam Mahiri nga fshati Petrovicë, shkolla në të cilën shkoj është e gjithë shkolla ime. Unë jam nxënësi i vetëm në atë shkollë dhe jam kampion në gjithçka që studioj. Nëse mendoni se nuk kam shokë, atëherë duhet t’ju shpjegoj disa gjëra Mësuesi Samiri kalon kohë me mua, në të njëjtën kohë shoqja ime më e mirë kujdeset që të ketë ngrohtësi dhe paqe në shkollë, diskutojmë për tema që na shqetësojnë”, është një pjesë e asaj që i ka gëzuar të pranishmit në event.
„Unë studioj shumë me mësuesin tim – matematikë dhe boshnjakisht. Ne ndonjëherë mësojmë nga rrethina ku mund të jetojmë. Nuk mërzitem të jem vetëm, më pëlqen të shkoj në shkollë. Shoku im më i mirë në këtë shkollë është mësuesi im Samiri. Lënda e preferuar është matematika sepse mund të numëroj deri në njëqind”, thotë djaloshi.
Nëna e Mahirit, Azema, flet me shumë dashuri për fshatin e tyre, edhe pse në të ka gjithnjë e më pak të rinj, shkruajnë mediat boshnjake, transmeton portali Shtegu.
“Është bukur të jetosh këtu, tani në fshat ka më të moshuar, të rinjtë janë larguar, nuk ka as fëmijë, vetëm Mahiri ka mbetur në këtë shkollë. Ka tre katër fëmijë në fshat që shkojnë në shkollë në Olovo dhe kaq”, thotë Azema.
Ajo është mirënjohëse për të gjithë ata që bënë të mundur funksionimin e kësaj shkolle dhe ndjekjen e Mahirit.
“I jam mirënjohës të gjithëve që bënë të mundur që fëmija im të ketë sukses, të jetë i lumtur dhe të pëlqejë të vijë në shkollë”, thotë Azema.
Ky djalë modest nuk ka shumë dëshira, Mahiri thjesht jeton një fëmijëri të vërtetë me qenin dhe macen e tij, të cilët e mirëpresin në oborr kur ai kthehet nga shkolla. Ndonjëherë për fundjavë vjen shoqja e saj nga qyteti Shejla, me të cilën luan. Pjesën tjetër të kohës ai më së shumti duket të plotësojë në mënyrën e tij, pa u mërzitur.
