Pse prindërit e mirë kanë fëmijë të llastuar?

Imagjinoni dy lloje të ndryshme të familjeve, secila rreth tryezës së darkës së tyre në një mbrëmje tipike.

Në Familjen e Parë: fëmija është shumë i sjellshëm: ata e shprehin se sa i mirë është ushqimi, ata flasin për atë që u ka ndodhur në shkollë, dëgjojnë atë që prindërit e tyre kanë në mendjen e tyre dhe në fund ata shkojnë për të përfunduar detyrat e shtëpisë.

Në Familjen e Dytë: është mjaft ndryshe. Ata e quajnë nënën e tyre një idiote, ata tallen me nënqeshje kur babai i tyre thotë diçka; ata bëjnë një koment të rrezikshëm që zbulon mungesën e turpit në lidhje me trupat e tyre; nëse prindërit i pyesin se si shkojnë me detyrat e shtëpisë, thonë se shkolla është budallallëk dhe ata largohen stuhishëm dhe përplasin derën.

Duket sikur gjithçka po shkon shumë mirë në Familjen e Parë dhe shumë keq në Familjen e Dytë. Por nëse shikojmë brenda mendjes së fëmijës, mund të marrim një pamje shumë të ndryshme të gjërave. Në Familjen 1, i ashtuquajturi fëmijë i mirë ka brenda tij një varg emocionesh që ata i shmangin jo sepse duan, por sepse nuk e mendojnë se kanë mundësi të tolerohen ashtu nëse i shprehin ashtu siç janë me të vërtetë.

Ata mendojnë se nuk mund t’i lodhin prindërit që të shohin nëse janë të zemëruar apo të ngopur ose të mërzitur sepse duket sikur prindërit nuk kanë burime të brendshme për të përballuar realitetin e tyre; ata duhet t’i shtypin impulset e tyre trupore, kokëforta dhe ato më të paqëndrueshmet.

Çdo kritikë e një të rrituri është (ata e imagjinojnë) kaq e pakëpërcyeshme dhe shkatërruese sa nuk mund të shqiptohet dot. Në Familjen Dy, i ashtuquajturi fëmijë i keq e di se gjërat janë të fuqishme. Ata mendojnë se mund t’i tregojnë nënës së tyre se ajo është një idiote e padobishme, sepse ata e dinë thellë në zemrat e tyre se ajo i do ata dhe se ata e duan atë dhe se një periudhë e vrazhdësi e acaruar nuk do ta shkatërrojë atë.

Ata e dinë se babai i tyre nuk do të merakoset ose të hakmerret për shkak të talljes. Mjedisi është i ngrohtë dhe mjaftueshëm i fortë për të absorbuar agresionin, zemërimin, ose zhgënjimin e fëmijës. Si rezultat, ekziston një rezultat i papritur: fëmija i mirë po shkon drejt probleme në jetën si i rritur, që zakonisht kanë të bëjnë me pajtueshmërinë e tepruar, ngurtësinë, mungesën e krijimtarisë dhe një ndërgjegje të padurueshme të ashpër që mund të nxisë mendimet vetëvrasëse.

Dhe fëmija i keq është në rrugën drejt pjekurisë së shëndetshme, e cila përfshin spontanitetin, elasticitetin, tolerancën e dështimit dhe ndjenjën e vetë-pranimit.

Ajo që ne e quajmë llastim është me të vërtetë një eksplorim i hershëm i autenticitetit dhe pavarësisë. Si ish fëmijë të keqinj, ne mund të jemi më krijues sepse mund të provojmë idetë që nuk takohen menjëherë me miratimin e të tjerëve; ne mund të bëjmë një gabim ose një rrëmujë ose të duket qesharake dhe nuk do ta përjetojmë si një fatkeqësi. Gjërat mund të riparohen ose përmirësohen.

Seksualiteti ynë është në thelb i pranueshëm për ne dhe kështu nuk duhet të ndihemi të zhgënjyer ose të vështirë për shprehjen e tij tek një partner. Ne mund të dëgjojmë kritikat e vetes dhe të mbajmë e të eksplorojmë të vërtetat e tyre dhe të hedhim poshtë ligësinë e tyre. Duhet të mësojmë t’i kuptojmë fëmijët e llastuar, disa skena kaotike dhe zëra të ngritur rastësisht, që i përkasin shëndetit dhe jo delikuencës – dhe anasjelltas të mësojnë t’i frikësohen njerëzve të vegjël që nuk shkaktojnë probleme.

Dhe nëse kemi momente të rastësishme lumturie dhe mirëqenieje, duhet të ndihemi veçanërisht mirënjohës që pothuajse me siguri dikush ka qenë atje në të shkuarën e largët që zgjodhi të shikojë sytë e dashurisë ndonjë sjellje thellësisht të paarsyeshme dhe patjetër të pakëndshme të kryer na ana jonë.


PËRGJIGJU

Ju lutemi shkruani komentin tuaj!
Ju lutem shkruani emrin tuaj këtu