Sharmant, mashkullor. Një djalë me ide e qëllime të qarta, me një botë artistike intuitive të lindur. Kështu do ta cilësoja pa ngurruar aktorin e mirënjohur Nik Xhelilaj, emri i të cilit dita-ditës po kap majat e kinematografisë botërore, si asaj turke, ku prej vitesh aktron në seriale të njohura, ashtu edhe në Berlin e më gjerë. Them i ka idetë të qarta, sepse, që në takimin tonë të parë, ideja për të rikthyer filmat e vjetër në një kopertinë ndryshe, me disa prej roleve më të spikatura të kinematografisë shqiptare, si: “Vitet e pritjes”, “Njeriu i mirë”, “Komisari i dritës”, “Gjeneral Gramafoni” e “Flutura në kabinën time”, erdhi nga vetë Niku.
Një ide që u përqafua edhe nga unë e që kërkoi kohën e saj të zhvillohej. Në njëfarë mënyre, kjo kopertinë është në shenjë respekti për të gjithë ata aktorë që i dhanë jetë e i bënë të pavdekshëm këta filma. Niku dha më të mirën në set, edhe pse rruga nga Stambolli në Tiranë dhe impenjimet e ditës e kishin lodhur. Megjithatë, fakti që po i rikthehej Akademisë së Arteve e disa sekuencave të filmave, e bëri të hynte menjëherë në rol. Në një intervistë ekskluzive për “Living”, ai zbulon shumë nga vetja, jo vetëm si aktor, por edhe si një djalë sharmant dhe i pëlqyer, duke rrëfyer përditshmërinë e panjohur, sfidat e karrierës, si dhe për vajzën e ëndrrave.
– Nik, ti i përket atij brezi që arriti të kapte të dyja periudhat: atë të filmit klasik dhe modern. Çfarë mund të na thuash për këtë ndarje? Sa ka ndikuar në karrierën tënde?
Sigurisht që ndihem me fat, sepse e nisa me këmbë të mbarë. Pata fatin të punoja me kolosët e kinematografisë klasike shqiptare; me regjisorin e mirënjohur Pirro Milkani në filmin “Trishtimi i zonjës Shnajder”. Ishte koha kur xhirohej ende me shirit dhe Pirro më thoshte: “Je i fundit i Mohikanëve, se këto janë vitet e fundit që po xhirojmë me shirit”. Ai film ishte dhe mbetet i ngrohtë në kujtesën time, sepse edhe gjatë xhirimeve na çoi pas në kohë, në vitet `60. Një detaj tjetër ishte që xhirimet u bënë në Pragë, jashtë Shqipërie. Përveçse me fat, ndihem edhe pak melankolik për kinemanë klasike.
– Si e sheh filmin komercial, që kohët e fundit po zhvillohet kudo, veçanërisht edhe në Shqipëri, nisur nga filmi i fundit “Policë për kokë”?
Mendoj se meriton të zhvillohet intensivisht dhe është në kohën më të mirë për t’u eksploruar. Për shkak të natyrës së tij, ky lloj filmi është më i prekshëm nga publiku. Kurse nga ana e këndvështrimit të aktrimit, “Policë për kokë” ishte një sfidë më vete, një stërvitje e mirë. Është një zhanër që duhet lëvruar më shumë në Shqipëri.
– Kur të jepet ofertë për një film, nisesh nga oferta financiare, nga roli apo nga skenari?
Kohët e fundit nga të tria. Kam qenë më idealist para disa vitesh, por pas pandemisë ritmi i jetës ka ndryshuar. Mundohem t’i vë në ekuilibër të tria.
Nga shkëlqimi në kinematografinë botërore te vajza e
Nga shkëlqimi në kinematografinë botërore te vajza e
– Rol antagonisti apo rol pozitiv?
Kohët e fundit roli i antagonistit po më shijon më shumë, sepse të jep më shumë liri. Duke pasur mundësi të punoj dhe jashtë, ajo që është disavantazh ndonjëherë më është kthyer në avantazh. Theksi, prej gjuhëve të ndryshme që flas, më jep role negative dhe kjo ka bërë të kem shumë përvoja të mira.
– A i mban marrëdhëniet me aktorët apo regjisorët këtu, si Pirro dhe Eno Milkani, të cilët mund të themi se zbuluan talentin tënd në filmin “Trishtimi i zonjës Shnajder”?
Sa herë që vij në Shqipëri, edhe kur nuk e takoj personalisht profesor Pirron, e marr në telefon dhe i uroj shëndet. Ai më kënaq zemrën me zërin e tij të ngrohtë. E kam dhe si ogur të mirë, më sjell mbarësi sa herë e dëgjoj apo takoj. Gjithmonë kam qenë i përkëdheluri nga artistwt e plejadës së artë si të ndjerët Gjergj Xhuvani, Xhevdet Ferri dhe Artan Minarolli e Ndriçim Xhepës dhe Dritan Huqi. Nuk harroj takimet e zgjatuara që bënim në oborrin e shtëpisë së Xhevdet Ferrit dhe mësimet e vyera që mora prej tyre.
– Sa e vështirë ka qenë për ty të ngrije kurbën e karrierës? Të bëheshe pjesë e produksioneve të huaja nuk është pak. Cila ka qenë sakrifica më e madhe?
Ka qenë një moment pas filmit “Shqiptari”, kur kuptova se duhej të lëvizja, ta hidhja vetë hapin e parë. Ka nisur me një aplikim për një film, që duhej të zhvillohej në Londër. Për probleme që dihen, viza m’u refuzua, regjisori u detyrua të vinte në Tiranë. Audicionin e zhvilluam këtu. Kisha rolin e një personazhi kryesor, një djali kosovar që shkonte për të jetuar në Londër. Në ato momente nuk doja as shpërblim financiar, doja vetëm një vizë pune. Sot duket e çuditshme, por kjo ishte një nga sakrificat e para. Filmit i kisha marrë maksimumin dhe pak a shumë e kisha katapultuar veten drejt një rruge të re. Drejt së panjohurës! Vera e vitit 2010 ka qenë koha kur i thashë vetes “Duhet të iki”. Kur e dëshiron shumë diçka, universi punon në një mënyrë që ta plotëson. Kur puna bëhet me dashuri, nuk quhet më sakrificë. Sakrifica është bërë pjesë e jetës sime dhe një nga sakrificat më të mëdha është familja, largësia prej tyre.
– Pse e kishe projektuar veten jashtë shtetit? Çfarë të pëlqente aq shumë, sa të intrigonte të jetoje dhe punoje mes sfidash të mëdha?
Unë i përkas brezit që nuk kemi pasur vetëm ëndrra, por edhe kusht që duhej të largoheshim. Në atë kohë ishte trend të jetoje jashtë. Ndoshta edhe pse unë karrierën si aktor e nisa në Pragë, me filmin autobiografik “Trishtimi i zonjës Shnajder”, ku interpretoja një student shqiptar të viteve `60 (profesor Pirro Milkanin, edhe pse personazhi quhet Lekë). Atëherë isha 20 vjeç, me emocionet e setit e ndonjëherë edhe me nervozizmin që nuk shprehesha mirë në gjuhën çeke, ama kisha një kënaqësi të vazhdueshme. Ishte pikërisht ky film që më bëri ta imagjinoja e ta trajektoja veten diku jashtë në sheshxhirime, duke folur një gjuhë të huaj. E kujtoj si tani. E kam pasur këtë lloj imagjinate për veten gjatë xhirimeve dhe jeta deshi që vërtet një pjesë të mirë të punës ta bëj jashtë.
– Produksionet e shumta jashtë të kanë bërë të përforcosh edhe gjuhët e huaja, duke nisur nga çekishtja, gjermanishtja, turqishtja, anglishtja. Sa e vështirë është që jo vetëm të futesh në lëkurën e personazhit, por edhe të mësosh gjuhën e tyre, të kesh theksin e duhur?
Jeta më ka mësuar se ajo që quhet vështirësi, një ditë kthehet në avantazh. E gjitha ka lidhje me se sa i përqendruar je për ta ndërtuar atë që do; e rëndësishme është të mos heqësh dorë dhe të marrësh kënaqësi. Ka diçka shumë të bukur jeta e një aktori: duke qenë se është krijim, nuk ka asnjëherë fund. Unë e kam kthyer pjesën e theksit ose gjuhës në diçka që më stimulon. Në fillim ka qenë shumë e vështirë. Jam futur në sete edhe pa kuptuar asgjë. Më pas fillon të përforcosh disa veçori të tjera të aktrimit, duke i dhënë me shumë përqendrim portretit, emocionit etj. (mund te shërbejë edhe si boks më vete )
– Cili është ai rol në kinematografinë shqiptare të filmave para `90-s, të cilin do të kishe dashur ta luaje apo dhe ta risillje?
Toma i Ndriçim Xhepës. Është një nga filmat ku heroi përveçse është pozitiv, është edhe rebel. Kur ishim të vegjël… në atë kohë një nga ëndrrat e brezit tonë ishte të bëheshe shofer (qesh) dhe profesor Çimi e ka qarë portretizimin e atij roli. Ka dhe disa role të tjera, si “Gjurmë në kaltërsi”, ku Xhevdet Ferri luan rolin e pilotit me Reshat Arbanën, i ngjashëm në ditët e sotme me “Top Gun: Maverick”, versioni shqiptar. Ai do të ishte spektakël, po të ribëhej, edhe nga e produksionit. Role historike për t’u rikthyer janë edhe ai Çerçiz Topullit ose Mato Grudës apo Tunxhi i Bujar Lakos. Eh,nuk ka të mbaruar përzgjedhja!
Nga shkëlqimi në kinematografinë botërore te vajza e
– Përtej filmit, çfarë bën në një ditë të zakonshme jashtë sheshxhirimit?
Përgjithësisht bëj jetë të thjeshtë dhe rrethi im shoqëror janë prapë aktorë. Stambolli më shijon shumë, jo se nuk më shijon Berlini, por ky i fundit është më shumë punë, sesa qejf, ndryshe nga Stambolli. E filloj ditën herët me palestrën, punoj pak me turqishten. Unë jetoj në pjesën europiane dhe është bukur kur bëj një udhëtim me anije, duke kaluar nga pjesa aziatike. Në lagjen time kam gjetur një vend ku bëjnë kafe turke shumë të mirë dhe shkoj aty kur jam i mërzitur ose kur kam një boshllëk dhe çuditërisht më vijnë energjitë e mira ( tek tuk shoh dhe filxhanin J )Aty ka dhe restorante shumë të këndshme tradicionale, që turqit i thonë “Anne Yemekleri”, restoranti i mamasë, ku gjej gatimet e shtëpisë.
– Cili nga pjesëtarët e familjes e zbuloi talentin tënd? Zakonisht nuk është se i përmend shumë ata.
Nuk kam pasur ndikim shumë të madh nga pjesëtarët e familjes, ka qenë diçka që më ka ardhur natyrshëm. Si të gjithë ne, në atë periudhë kemi organizuar festat e Flamurit dhe Vitit të Ri dhe mbaj mend që me shokët e mi, Leon dhe Andin, ishim aktorët e skeçeve e bënim skenarët. Ka qenë më shumë talent që e ka parë shoqëria e tetëvjeçares (8A). Kur isha 18 vjeç, aplikova për juridik, e cila nuk më doli. Pashë një reklamë të “Sirea Film”, nga Leonard Bombaj dhe Alfred Trebicka dhe vendosa ta provoja. Kanë qenë pikërisht këta dy persona, të cilët më drejtuan drejt Akademisë së Arteve.
– Me kë nga të tre e nis ditën në telefon: mamin, babin apo motrën?
Nuk jam tipik i atyre djemve që i marr përditë në telefon, kështu që kanë të drejtë të më kritikojnë sa të duan. Ndërkohë që me motrën kam një raport më të ngushtë.
