Javët e shpenzuara në respirator lënë gjurmë dhe kërkojnë një shërim të gjatë. Një përvojë marramendëse u nda nga francezi Paulo Alves, i cili ishte në gjendje të rëndë dhe në kujdes intensiv për shkak të COVID-19.
“Më është dashur të mësoj të marr frymë përsëri,” tha Alves.
Asnjëherë më parë spitalet franceze nuk kishin aq shumë pacientë në njësitë e kujdesit intensiv. Këto janë kohë serioze të godtjes së rëndë të rrugëve të frymëmarrjes të shkaktuar nga një koronavirus i ri që prek mushkëritë e pacientëve.
“Atyre u jepen qetësues dhe shpesh qetësues të muskujve,” i tha AFP Stephane Petit Maire, një anesteziolog në Bourg-en-Bresse, në departamentin Est.
Shumica e pacientëve me sëmundje të rëndë kthehen me bark sepse ky pozicion kontribuon në rritjen e sasisë së oksigjenit në mushkëritë e tyre. Pacientët gjithashtu mund të kenë probleme në veshka, zemër, mëlçi dhe neurologjike, thotë ky mjek.
“Repartet e ringjalljes qëndrojnë për një kohë të gjatë, dy deri në tre javë, madje edhe më gjatë,” tha Helene Prigent, pneumologe në Raymond-Poincare një Spitali Garchesu në rajonin e Parisit.
“Ekzistojnë rreziqe, jo vetëm tipike të COVID-19, të tilla si rreziku i humbjes së masës muskulore dhe komplikimeve muskulore dhe neurologjike”, shtoi ajo.
“Pas disa javësh të shtrirë, trupi duhet të mësohet të ndryshojë pozicionet përsëri,” shpjegoi Prigent.
Kur Paulo Alves, i cili u intubua dhe u fut në një gjendje kome të induktuar, u përpoq së pari të ngrihej, ai nuk mund të qëndronte në këmbët e tij.
“Mendova se do të bie”, tha ai.
Ai theksoi se ka ushtruar shumë për të rifituar masën e muskujve, por gjithashtu iu nënshtruar një biçiklete në dhomë për të forcuar mushkëritë e tij.
Dhe Claude Gatti, një veteriner 67-vjeçar, i cili u pranua në një spital në Ajaçio, Korsikë në mes të marsit, ndau përvojat e tij. Ai ishte në gjendje kome të thellë për gjashtë ditë. Ai mendoi se do të vdiste por mbijetoi.
“Edhe i palëvizshëm, fillova të punoja me duart e mia, duke u përpjekur të ngrija lart, të prek gjurin … Unë i thoja vetes: nëse kam një shans për të mbijetuar, duhet të jem në gjendje të eci, duhet të rimarr njëfarë ndjesie; nuk duhet të humb kohë”, tha Gatti.
Pasi doli nga reparti i respirimit, ai u mbajt në spital për shërim të mëtutjeshëm dhe tani po ecën përsëri.
“Duhej të mësoja përsëri gjithçka: të shkruaja, të ecja, të qëndroja në këmbët e mia. Nuk mendoja se mund të ishte aq e vështirë,” vuri në dukje ai.
Përveç sëmundjes, pasojat mund të shkaktojnë ndjesinë e vetmie vrastare në dhomat e spitalit sepse kontakti mbahet në minimum.
“Fqinjët nuk duhet t’ju vizitojnë. Infermieret nuk duhet të qëndrojnë në dhomë,” tha Paulo Alves.
“Sëmundja ndikoi gjithashtu në trurin tim,” tha Claude Gatti.
“Unë kam probleme me kujtesën tani. Kur diçka më thuhet … futet në njërin vesh dhe del në tjetrin,” tha ai.
Edhe pasi të kurohen, këta njerëz mund të vuajnë nga “pasoja neurokognitive, të tilla si PTSD, ankthi dhe depresioni”, paralajmëron Stephane Petit Maire.
Kur pacientët kthehen në shtëpi, fizioterapisti i inkurajon ata të jenë aktiv, të lajnë enët, të pastrojnë…Qëndrimi në shtrat mund të jetë shumë i dëmshëm.
