Ka kaluar gati një vit që kur Sulltana Lato kapërcehu për herë të parë pragun e Shtëpisë së të Moshuarve në Tiranë.
Nuk ja rrokte kurrë mendja se pleqërinë do e kalonte brenda këtyre mureve që e mbajnë larg nga të dashurit e saj.
“Nuk e mendoja se do të shkoja në azil,” tha ajo.
Me rrogën e ulët të sanitares rriti me vështirësi katër fëmijë.
Pas vdekjes së bashkëshortit ata nuk ja hapën derën e shtëpisë por i sugjeruan jetesën në azil.
“Më vdiq burri mua dhe ngela vetëm. I thashë djalit:”Ke mundësi të më mbash?” Dhe më tha: “Mami unë nuk të mbaj dot,” dhe erdha këtu. S’kisha ku të shkoja,” tha ajo.
Tregon se ditët e parë në këtë institucion ishin të trishta.
“Mërzitje, në fillim po pastaj me kalimin e kohës u mësova,” tha ajo.
Të afërmit e vizitonin rrallë.
“Një herë në vit,” tha ajo.
Megjithatë 69-vjeçarja nga Vlora thotë se nuk u mban mëri fëmijëve që nuk e lejuan të jetonte pranë nipërve e mbesave.
“Çfarë tu mbaj mëri unë, tu them lërini fëmijët dhe shtëpitë dhe merruni me mua,” tha ajo.
I ka mbetur peng që nuk ja doli dot të siguronte një shtëpi.
“Po të kisha shtëpinë time, nuk vija këtu,” tha ajo.
Sot është pajtuar me fatin e saj e thotë se në Shtëpinë e të Moshuarve ndihet mirë.
“Kam një shoqe në dhomë. Kam këto tek dhoma ngjitur . Mblidhemi në korridor, qeshim,” thotë ajo.
Në këtë 8 Mars ende nuk ka marrë urimin e fëmijëve.
“Tani pres nga vajzat dhe nga djali,” tha ajo.
Në pritje që zilja e telefonit të bjerë, Ditën e Gruas do e festojë me shoqet e dhomës, bashkudhëtaret e ditëve të pleqërisë.
Video:
